Kırılmak Doğamızda Var! Kendimizin En’i Olmak

Kırılmak doğamızda var. Söylesenize her birimiz kendi hayatının en önemli şahsı değil mi? Şu en güvenilir, en başına buyruk, en doğru, en yanlış, en kıskanç, en özverili, en tembel, en huzurlu, en kızgın olanı? Kendi hayatımızın daima bir ‘en’i olacağız. Çünkü bizim kendimiz kadar sağlam yaslanabileceğimiz bir başka kimsemiz daha olmayacak.

Kimseyi sevmeyeceğiz ya da kimseye güvenemeyeceğimiz anlamında değil, tek oluşumuzdan kaynaklı bir yalnızlık olacak bu. Aksi takdirde elbette birilerine güveneceğizdir, birilerine sarılacağızdır, birilerine sığınacağızdır. Sadece kendimiz kadar mı yapacağız acaba bunca eylemi? Sanmıyorum ama başarılar dilerim size, umarım başarırsınız.

Ya Başaramazsak?

Ya başaramazsak? İşte o noktada kırılacağız. Belki günlerimizi belki de sadece saatlerimizi alacak bir dönem bizi bekliyor olabilir ki inanın bu çok normal. Biz insanız. Şu hayatta sadece kendimizle yol almak için sandığımızdan daha sağlam bir mentaliteye sahip olmamız gerekir. Dolaylı olarak bu durum sadece kendimizle alacağımız yolu uzatır. Ama iyi haber! İmkansız değil. İnadı zamanından kıymetli olanların fazlaca potansiyeli var. Her neyse dağılmıyorum, peki biz? Kırılmak meşgul olanlar ne olacak? Elbette tekrardan doğrulacağız. Uyanın! Pembe dünyamızı çoktan üstü örtülü bir sandığa kaldırmış olmalıydık.

Kendinize, size iyi gelen bir rakam seçin. Lütfen bu hususta rakam seçmeye dikkat edin zira birazdan okuyacaklarınız sizi hayal kırıklığına uğratmasın. Seçtiğinizi düşünerekten devam ediyorum. Şimdi bilmeniz gereken bu rakam kadar şansınız olduğu. Mesela yedi. Yedi dakikanız var doğrulup sizi inciten olaylarla vedalaşmak için.

Yedi saatiniz var ömrünüzden daha da çalmamak için. Ya da yedi gününüz var bir şeyleri düzeltmek için. Yedi gün geçmesine rağmen hala inat ediyorsanız vazgeçmemek için o zaman yedi ayınız var neleri geride bıraktığınızı tam anlamıyla kavramak için. Yedi yıl demeye dilim varmıyor. Bu durumda hayatımıza dahil etmemiz gerekir tüm kırılmışlıklarımızı. Ne de olsa her biri yaşanmışlıkların birer hatırası. Hepsini kastetmiyorum. Sadece haddinden fazlasını başarmış hüzünlerimiz için geçerli bu kabulleniş.

Biz insanlar başımıza gelen her şeyi ciddiye alıp hayatımıza katsaydık ne olurdu tahmin edebiliyor musunuz? Ben mi? Hayır böyle bir şey olsun hiç mi hiç istemezdim. Her ne kadar anılara değer versek de bizi, geleceğimizi ele geçirmelerine izin veremeyiz. Bu sağlıklı bir durum olmaz. Muhtemelen hepimiz bunun farkındayızdır. Bu yüzden kendimizi bazı durumlar için şartlandırmak çok da zararlı olmayabilir. İnsan kapasitesi çok yönlü bir varlık, yani biz öyleyiz. Kendimize kızdığımız her an aslında bunun bir kanıtı.

‘Unutmamalıydım!, Bu da olsa şaşardım zaten!…’ gibi ya da daha değişikleri özünde kendimizin farkında oluşundan kaynaklanan yargılardır. Mesela bir şeyleri aklımızda tutacak kapasitemiz olduğunun bir hayli farkındayızdır. Sadece aksi bir durumun gerçekleşmiş olmasını kendimize yakıştıramayız. Asıl söylenmek isteyen ‘Aklında tutabileceğini biliyordum, neden yapmadın. Unutmamalıydım.’ şeklindedir.
Bu ve benzeri pek çok konu üzerindeki hakimiyetimizi tamamen kendimize, özümüze döndürmeyi başarırsak bir noktadan sonra dünyayı zorluklarıyla kucaklıyor olabiliriz.

Bunu yapabiliriz. Biz kırıldığı yerlerden yeşeren insanlar olabiliriz. Üstelik bunu sadece kendimizle yapabiliriz. O halde neden yapmıyoruz. Neden kabullenip, başarılarımıza izin vermiyoruz. Hayatımızın ‘en’ merkezinde oluşumuzu işlevsel konuma getirmek için daha ne bekliyoruz? Yapabiliriz çünkü kendimizi en iyi biz tanıyoruz.