Etiket: yerel ekonomi

Para olmadığında alışverişin tek yolu takas olurdu ve bu durum insanların ihtiyaç hiyerarşisini yeniden belirlerdi. Elinizdeki bir ekmek karşılığında başka bir şeyi elde etmek için karşı tarafla pazarlık yapmak, toplumsal ilişkileri doğrudan bir rekabet haline getirirdi. Bu dünyada ağzı iyi laf yapanlar, kimin ne istediğini en hızlı okuyup sunabilenler en çok kazananlar olurdu. Zenginlik ise mal ve mülke bağlı olarak ölçülürdü. Eşyanın değeri, ev sakinlerinin hayvan sayısı ya da tarla büyüklüğü gibi somut göstergeler üzerinden görünür ve bu göstergelerlek toplum içinde statü ve kıskanılma duygularını da şekillendirirdi. Ekonomi yerelleşir, küreselleşme çökerdi. Farklı bölgelerdeki ürünlerin ortak bir değer üzerinden buluşması para ile mümkün olduğundan, o araç olmayınca tropikal meyveler ve baharatlar sadece kendi bölgelerinde tüketilir; dünya genelinde satılan mal ticareti büyük ölçüde azalırdı. Böylece insanlar kendi coğrafyalarının imkanlarıyla yetinmek zorunda kalır, küresel etkileşim daha çok sınırlı ve yerel kalelerde yoğunlaşırdı. İnsanlar daha üretken olurdu. Para insanlar için tüketici rolünü belirginleştirdiği için, para yokluğunda hayatta kalmak adına herkes kendine düşen üretim faaliyetlerine yönelirdi. Kişisel beceriler çok yönlü gelişir; temel ihtiyaçları karşılamak için her birey bir şeyler üretmeyi öğrenirdi. Bu durum, bir topluluğun yaratıcı güçlerini ön plana çıkarır ve bireysel görevler daha çok paylaşılırdı. Sosyal hiyerarşi farklı bir zemine otururdu. Gelir üzerinden değil, üretim gücü, bilgi ve topluluk içindeki itibar üzerinden şekillenen statüler doğardı. Belki bir demirci köyün en güçlü kişisi olurken, şifacı toplumun en değerli üyelerinden biri sayılırdı. Böyle bir düzen adalet anlayışını yeniden tanımlarken, çatışma biçimlerini de dönüştürürdü. Bilim ve teknoloji daha yavaş ilerlerdi; zira büyük projelerin mali kaynağı yok olurdu. Ancak bu, küçücük ölçekli ve doğayla uyumlu çözümlerin zenginleşmesiyle sonuçlanır, daha sade ama daha sürdürülebilir bir teknik bilinç göze çarpardı. Kültür ve sanat farklı bir ivme kazanırdı. Sanat eserleri para karşılığı değil topluluk için üretim halinde sunulur, bir kilo buğday karşılığında beste yapılabilir veya ritüel biçiminde paylaşılırdı. Bu durum, sanatta içtenlik ve topluluk bağlılığını artırsa da yayılım ve arşivleme gibi konularda sınırlılıklar doğururdu. Güvenlik ve çatışma daha karmaşık bir görünüm alırdı. Mal ve mülk doğrudan değerleştiği için savunma kaygısı, altın rezervleri yerine geçineler üzerinden çıkar ve insanlar hayvan sürüleri ile ekinler için mücadele etmek zorunda kalırdı. Komşu kabilelerle sürtüşmeler, yalnızca toprak değil aynı zamanda temel kaynaklar için de yaşanırdı. Din ve inanç sistemleri ise parasal ilişkilerin gölgesinden sıyrılarak paylaşım ve dayanışma ekseninde yeniden şekillenir; sadaka ve ibadetler, mal paylaşımı üzerinden ifade edilirdi. Ahlaki öğremler, zenginlik ve faiz kavramları yerine topluluk içindeki paylaşmanın kutsal sayılmasıyla belirginleşirdi.